Στο πρώτο τέταρτο του δευτέρου ημιχρόνου στο Νατάλ στο ματς της Εθνικής μας με την Ιαπωνία – δεν παίρνω κι όρκο αφού σε κάθε τέτοιο παιγνίδι το μυαλό μου, σε ότι έχει να κάνει με την αντίληψη του χρόνου, μου παίζει περίεργα παιγνίδια - νόμιζα πως στο γήπεδο υπάρχει ο Καραγκούνης μόνος του και έντεκα Γιαπωνέζοι!

Ο Καραγκούνης αρχικά έχει χτυπήσει τρία φαρμακερά κόρνερ διασχίζοντας, όμως το γήπεδο για να τα εκτελέσει: ξεκινά από τα δεξιά, πάει στα αριστερά και μετά πάλι στα δεξιά. Ενάμισι λεπτό αργότερα κερδίζει ένα φάουλ μόνος με τρεις Ιάπωνες στη μεσαία γραμμή.

Λίγα λεπτά μετά καλύπτει τη μπάλα μέσα στη μεγάλη περιοχή και την αφήνει να περάσει άουτ. Μετά κερδίζει πάλι ένα φάουλ, μόνος του. Ένας Ιταλός (!) που φοράει μια φανέλα της Εθνικής Ιαπωνίας που γράφει «Ζακερόνι» σηκώνεται και ουρλιάζει «basta» (σ. σ φτάνει). Σαν το γήπεδο να περίμενε τη δική του κραυγή, όλοι, Γιαπωνέζοι, Βραζιλιάνοι, περίεργοι αδιάφοροι που ένας Θεός ξέρει πως βρέθηκαν εκεί, αρχίζει να σφυρίζει και να αποδοκιμάζει την Εθνική μας, ξεχνώντας πως αγωνίζεται με 10 παίκτες.

Τότε είναι που αποκτώ τη βεβαιότητα, για πρώτη στιγμή στην κατά τα άλλα δύσκολη βραδιά, ότι η Εθνική μας δεν χάνει. Λάθος: ότι ο Γιώργος Καραγκούνης δεν χάνει.

Θυμίζω ότι η εθνική μας ξεκίνησε την προσπάθειά της να προκριθεί στο μουντιάλ για πρώτη φορά μετά από δώδεκα ολόκληρα χρόνια χωρίς τον Καραγκούνη στην πρώτη αποστολή – νομίζω στη Λετονία. Δεν είχε ομάδα τότε, αφού στον Παναθηναϊκό κάποιος Φερέιρα προσπαθούσε να του σταματήσει το ποδόσφαιρο και βρήκε μια στην Πρέμιερ λιγκ και για να επιστρέψει στην Εθνική.

Βλέποντας το χθεσινό του παιγνίδι, αν θέλουμε να μιλάμε για λάθη του Σάντος, για μένα το σημαντικότερο με την Κολομβία είναι ότι δεν βρήκε τρόπο να τον χωρέσει στην ενδεκάδα. Γιατί όσο υπάρχει ο Καραγκούνης κι όσο η Εθνική μας στην άμυνά, τη σκληράδα, την ανθεκτικότητα και την πονηρία της θέλει να στηρίζει την τύχη της, αυτός είναι ο πιο χρήσιμος. Για όποιον καταλαβαίνει, η απουσία του από εκείνη την πρώτη ενδεκάδα ίσως στερήσει στην Εθνική μια πρόκριση – κι αυτό περισσότερο από θλίψη προκαλεί πίκρα.

Έχω κάνει την αυτοκριτική μου για τον Καραγκούνη κι αυτός το ξέρει πρώτος. Όχι γιατί τον έχω αδικήσει (λίγο πολύ όλοι τον έχουμε αδικήσει και μιλάω για όσους τον καταλαβαίνουν κι όχι για τους άρρωστους που τον βρίζουν και τους κολλημένους που δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να κατανοήσουν την πολυποίκιλη προσφορά του), αλλά γιατί δεν προσπάθησα να κάνω ακόμα περισσότερο κατανοητό το πόσο σημαντικός είναι: ο Καραγκούνης είναι ο σημαντικότερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία της Εθνικής Ελλάδος, όχι γιατί κέρδισε το Euro ή γιατί ήταν οκαλύτερος ποδοσφαιριστής της στο Euro του 2012 βοηθώντας την να προκριθεί στο β γύρο, αλλά γιατί θα παραμείνει το απόλυτο παράδειγμα του πως πρέπει ένας παίκτης να συμπεριφέρεται φορώντας την φανέλα της.

Όταν θα σταματήσει αυτό θα είναι η μεγάλη του προσφορά: η συμπεριφορά του, η προσήλωσή του, η πίστη του, η θέλησή του να ξεπερνά συνεχώς τον εαυτό του, να δίνει όσα έχει κι ακόμα περισσότερα παίζοντας για την Εθνική. Αν η Εθνική μας έχει στο μέλλον πέντε παίκτες σαν αυτόν δεν θα χει να φοβάται τίποτα, αλλά που να τους βρεις;

Τέσσερα χρόνια πριν, όταν ξεκίνησε η καριέρα του Σάντος στην Εθνική, έκανα κι εγώ ενστάσεις για την επιμονή του Πορτογάλου να κρατήσει τον Κάρα στο τιμόνι της Εθνικής. Έγραφα το Σεπτέμβρη του 2010 ότι δεν είναι δυνατόν ο Σάντος να κρατήσει ως τιμονιέρη της Εθνικής τον 33χρονο τότε Καραγκούνη, που αν και εφόσον η Εθνική μας προκριθεί θα φτάσει στα τελικά του Euro στην Πολωνία ενώ θα είναι ήδη 35 χρονών

Θύμιζα ότι στα τελικά του μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής ο Καραγκούνης είχε γίνει αλλαγή (και νωρίς) τόσο στο ματς με την Αργεντινή,τρίτο και τελευταίο, όσο και στο ματς με τους Κορεάτες: και στα δύο είχε φύγει στο ημίχρονο, χωρίς να είναι ο χειρότερος.

Τα' γραφα αυτά χωρίς να προσέχω ότι είχε μείνει 90 λεπτά στο γήπεδο στο μόνο ματς που η Εθνική κέρδισε, δηλαδή σε εκείνο με τη Νιγηρία! Αντί να καταλάβω από αυτή τη λεπτομέρεια τη βαρύτητα του, έβλεπα στις αλλαγές του το - τάχα μου – επικείμενο τέλος, ξεχνώντας ότι οι αληθινά μεγάλοι πρέπει να έχουν το δικαίωμα να λένε αντίο, μόνο όταν οι ίδιοι το αποφασίσουν και ποτέ όταν κι επειδή οι άλλοι το συζητάνε.

Δυο χρόνια μετά τα τελικά του Euro, ο Κάρα ευτυχώς ήρθε και στη Βραζιλία, για να σηκωθεί από τον πάγκο στο Νατάλ, όταν η Εθνική μας έμεινε με δέκα παίκτες και να σώσει τουλάχιστον τις ελπίδες της για πρόκριση. Χθες πρέπει με το μεστό παιγνίδι του να συγκίνησε τη χώρα ολόκληρη. Αυτή τη ρημάδα τη χώρα που ξεχνάει πάντα να πει ένα ευχαριστώ ή ένα μπράβο σε όσους το αξίζουν.

Ισως η εθνική μας αποκλειστεί και δεν συνεχίσει. Νομίζω ωστόσο ότι στο μακρινό Νατάλ γράφτηκε μια ακόμα σελίδα της ιστορίας της κι αυτό για μένα μετράει. Θα έχουμε κάποτε να διηγούμαστε πως μετά από μια εβδομάδα γκρίνιας, κι ενώ ο Κατσουράνης αποβλήθηκε και τα πάντα έμοιαζαν να τελειώνουν, σηκώθηκε από τον πάγκο της ο ένας και μοναδικός Καραγκούνης, το αστέρι του οποίου στον ουρανό του φτωχού μας ποδοσφαίρου θα παραμείνει αυθύπαρκτο, σπάνιο και ξεχωριστό, και την πήρε από το χέρι – ίσως για τελευταία φορά.

Αυτός ο μεγάλος «τυπάρας», μόνος εναντίον όλων. Μόνος εναντίον όλων μας….