Τι κοινό έχουν μια η αρχιτεκτονική ιστορία ενός αρχοντικού σε κάποιο λόφο της Άνδρου, ενός μικρού ξενοδοχείου στην Ύδρα που κάποια χρόνια πριν στέγαζε το πρώτο εργοστάσιο σφουγγαριών στην Ελλάδα, ένας πρότυπος βοτανικός κήπος στα Κύθηρα με τη φυσική ιστορία του νησιού σε μερικές αράδες πράσινου;
Είναι μερικές από τις ιστορίες που κρύβουν τα μικρά καταλύματα και που είναι χαρά να τις ανακαλύπτεις και να τις προβάλεις.
Κι όχι μόνο αυτές αλλά και ιστορίες ανθρώπων που έχουν φιλοξενηθεί, συμβάντα χιουμοριστικά ή παράξενα, ιστορίες που μας αφηγούνται οι ξενοδόχοι, ιστορίες που δεν υπάρχουν στους ταξιδιωτικούς οδηγούς, ιστορίες που αφορούν κι ανακαλύπτονται μέσα από την επαγγελματική φιλοξενία, Ας τις πούμε «Φιλόξενες Ιστορίες».
Είναι μια σειρά από αναρτήσεις που εγκαινιάζουμε σήμερα και που θα προβάλουν κάποιες άγνωστες πτυχές από τα καταλύματα με τα οποία συνεργαζόμαστε.
Ιδού η πρώτη.
Οι νησιώτες, όταν έχτιζαν πύργους, είθιστο να υψώνουν τρεις ορόφους σαν μαρτυρία αρχοντιάς, αλλά και για προστασία από τους πειρατές. Τέτοιοι πύργοι διατηρούνται ακόμα στην Άνδρο κι ένας απ’ αυτούς είναι κι ο Πύργος Σαρέλη που χτίστηκε το 1690 κι αναπαλαιώθηκε το 1994, με σεβασμό και πίστη στην τοπική αρχιτεκτονική.
Η ιστορία του πυργόσπιτου ξεκινά 4 αιώνες πριν, όταν ο οικισμός των Αηδονιών ήταν το διοικητικό κέντρο του νησιού όπου ζούσαν κι οι έξι προύχοντες του νησιού, ο καθένας στο δικό του ξεχωριστό πυργόσπιτο. Ο Πύργος Σαρέλη που η αρχική του μορφή αποτυπώθηκε από Ευρωπαίους περιηγητές, σε ακουαρέλες του 17ου αιώνα, στέγαζε έναν από απ’ αυτούς τους προύχοντες που οι Ανδριώτες του είχαν βγάλει το υποκοριστικό «Σαρέλης»
Ο Πύργος, όπως έχει αναστηλωθεί σήμερα, έχει τρία ανεξάρτητα διαμερίσματα – αυτόνομες κατοικίες, με ιδιαίτερη προσωπικότητα η κάθε μία. Το σημείο που βρίσκεται είναι το πιο κεντρικό στο χωριό με δύο προσβάσεις, η μία στον κεντρικό δρόμο και η άλλη στην κεντρική πλατεία του χωριού. Εσωτερικά έχει διατηρηθεί το χρώμα και ο αρχιτεκτονικός χαρακτήρας της περιοχής. Παράλληλα δίπλα στον πύργο, οι παλιοί στάβλοι του υποστατικού έχουν διαμορφωθεί σε δύο μικρότερα “studios”.
Μιλήσαμε με τον κύριο Ευάγγελο Κοψαχείλη, τον εκπρόσωπο της τέταρτης στη σειρά οικογένειας που απέκτησε την ιδιοκτησία του πυργόσπιτου (μια οικογένεια ανά εκατό περίπου χρόνια) και μας αφηγήθηκε την απόφαση του για την αναβίωση του ιστορικού αυτού κτιρίου:
«Ήταν τότε μικρές η Μαρία και η Άννα (οι κόρες του), όταν αγόρασα τον πύργο για τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Είχα δύο κότερα που τα νοίκιαζα, έκανα τη δουλειά αυτή 35 χρόνια. Η δουλειά ωστόσο άρχιζε να πέφτει και την ίδια στιγμή τα έξοδα συντήρησης του αρχοντικού των 700 τ.μ. ανέρχονταν σε 10.000 το χρόνο. Έτσι αποφάσισα το αρχοντικό που στην αρχή αγόρασα για ιδιόχρηση, να αρχίσω να το νοικιάζω. Τότε ξεκίνησε μία μακρά διαδικασία αναπαλαίωσης του κτιρίου. Στο διάστημα των 360 ετών το πυργόσπιτο είχε κακοποιηθεί από τη φθορά του χρόνου και την αλλαγή ιδιοκτησίας. Οι πέτρινοι τοίχοι είχαν σκεπαστεί από τσιμέντο και η ξύλινη οροφή είχε αντικατασταθεί κι αυτή με τσιμέντα. Έτσι ξεκινήσαμε μία λεπτομερή διαδικασία αναπαλαίωσης, με τη σημερινή τεχνογνωσία, ώστε να φτάσουμε στην πρώτη πρώτη μορφή του κτιρίου.»
Η ανάγκη που συναντά το μεράκι και το ελληνικό φιλότιμο, έκανε το μικρό της θαύμα. Ένα κομμάτι ιστορίας αναβιώθηκε όχι με μουσειακό τρόπο, πήρε σύγχρονη χρήση, και πέραν του ότι βοηθά τους ιδιοκτήτες του στο βιοπορισμό τους, στέλνει κι ένα μικρό ταξίδι στο χρόνο τους επισκέπτες του, τους Έλληνες και, κυρίως, τους ξένους.
Comments are closed