Ήρθε η ώρα να γνωρίσετε καλύτερα τις μικρές κουκουβάγιες της Diadrasis

Σε συνέχεια του προηγούμενου ποστ μας για τους εθελοντές στο Πιθάρι (το οποίο σε περίπτωση που δεν θυμάστε θα το βρείτε εδώ) σας παρουσιάζουμε τις υπόλοιπες καταπληκτικές εθελόντριες.

Οι ερωτήσεις που θέσαμε είναι οι εξής τρεις:

1. Μπορείς να μας πεις λίγα λόγια για εσένα;
2. Τι σου άρεσε περισσότερο από τη συμμετοχή σου στο Πιθάρι;
3. Ποια ήταν η αγαπημένη σου συνέντευξη; 

   Παρασκευή-Μυρσίνη Νάσιου

   Για όσους δεν ξέρετε λέγομαι Παρασκευή-Μυρσίνη Νάσιου και είμαι μεταπτυχιακή φοιτήτρια του Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς, απόφοιτος του MA in Heritage Management, University of Kent/AUEB, και πτυχιούχος του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Πάντειου Πανεπιστημίου. Επίσης είμαι υποψήφια διδάκτωρ του τμήματος Διαχείρισης Πολιτισμικού Περιβάλλοντος και Νέων Τεχνολογιών του Πανεπιστημίου Πατρών. Ενδιαφέροντα μου είναι γύρω από τον πολιτιστικό τουρισμό, τη διαμόρφωση πολιτιστικών διαδρομών, υλική και άυλη πολιτιστική κληρονομιά, τις νέες τεχνολογίες, την αρχαιολογία κοινού και την εθνογραφία έρευνα, την ευρωπαική ταυτότητα και ζητήματα ιθαγένειας.

   Με τη συμμετοχή μου στο Πιθάρι μου δόθηκε η δυνατότητα να μάθω τα τοπόσημα των κατοίκων,των εργαζομένων και των θαμώνων των Εξαρχείων και κατά πόσο αυτά συμπίπτουν μεταξύ των διαφορετικών ομάδων. Επίσης, απόκτησα γνώσεις για μια από τις παλαιότερες συνοικίες της Αθήνας με πλούσια ιστορική, πολιτική και πολιτιστική ανάπτυξη. Η ανταλλαγή εμπειριών και η συνεργασία τόσο με την ομάδα καταγραφών όσο και με το σύνολο των συμμετεχόντων στο πρόγραμμα αλλά και η συνεργασία με τη MONUMENTA αποτελεί μια από τις ωραιότερες συνεργασίες που έχω λάβει μέρος μέχρι στιγμής. Η γνωριμία μας με άλλους εθελοντές μας έδωσε τη δυνατότητα ανταλλαγής απόψεων σχετικά με την προσέγγιση της εθνογραφίας των αστικών κέντρων.

   Αν θα έπρεπε να ξεχωρίσω κάποια από τις συνεντεύξεις θα ήταν αυτή του κύριου Θοδωρή Κοκκινάκη, ιδιοκτήτη του Παντοπωλείου το Θυμάρι του λόφου του Στρέφη μιας θεωρώ πως μιλώντας μαζί του παρακολουθούσα ταινία μικρού μήκους για την εικόνα των Εξαρχείων στις δεκαετίες από το 60 και έπειτα.

   Χρύσα Λύκου

   Εγώ λοιπόν είμαι η Λύκου Χρύσα, μια απλή πλην τίμια ανθρωπολόγος, που σπουδάζει δραματοθεραπεία και παλεύει να μάθει νοηματική.

   Στο Πιθάρι μ’ άρεσε ακριβώς αυτό που έψαχνε να ανακαλύψει, τα Εξάρχεια. Το μέρος αυτό, που γεννά ανησυχίες, όνειρα και έρωτα. Τα Εξάρχεια, που κόντρα στην εποχή κρατά την ουτοπία του γραμμένη στους τοίχους.

   Μπορεί να μην μπόρεσα να συμμετέχω σε πολλές συνεντεύξεις, στο Παντοπωλείο του Στρέφη όμως ήταν αρκετή για να πάρω μυρωδιές, αναμνήσεις και χαμόγελο απο έναν άνθρωπο που όπως είπε δε θα μπορούσε να ζήσει πουθενά αλλού εκτός απ’ τα Εξάρχεια. Και τον πίστεψα και τον ζήλεψα. Μοιάζει με τύχη να αγαπάς με πάθος όσα οι άλλοι έμαθαν άδικα να φοβούνται. Να πηγαίνετε στα Εξάρχεια, να τα ανακλύπτεται πρωί και βράδυ. Ακούστε τις ιστορίες του και μάθετε απο αυτές πως να μη φοβάστε τις φωτίες.

   Δήμητρα Βλάχου

   Ονομάζομαι Δήμητρα Βλάχου και ερχόμενη στην Αθήνα πριν δέκα χρόνια, έχοντας στις αποσκευές μου το πτυχίο του παιδαγωγικού τμήματος, ασχολήθηκα με τη διδασκαλία, σπουδάζοντας ταυτόχρονα υποκριτική. Έκτοτε ασχολούμε και με τα δύο, ως ηθοποιός και δασκάλα, αλλά και συνδυάζοντάς τα κάνοντας θέατρο για παιδιά.

   Η συμμετοχή μου στο Πιθάρι ήταν μια εξαιρετική εμπειρία. Γνώρισα μια ομάδα ανθρώπων με βαθιά αγάπη για αυτό με το οποίο καταπιάνονταν. Επίσης, έμαθα πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την περιοχή των Εξαρχείων, ερχόμενη σε επαφή με ένα τυχαίο δείγμα ανθρώπων της περιοχής, που με πολύ καλοσύνη δέχτηκαν να μας απαντήσουν και να μας δώσουν όσες περισσότερες πληροφορίες γνώριζαν. Βέβαια, οι ωραιότερες στιγμές ήταν οι συζητήσεις με τη Μαρίνα, που κάναμε μαζί τις συνεντεύξεις. Συζητήσεις αναφορικά με όσα ακούγαμε από τους συνεντευξιαζόμενους, οι οποίες ήταν πραγματικά απολαυστικές!

   Οι συνεντεύξεις που πήραμε, παρότι από ένα τυχαίο δείγμα ανθρώπων, είχαν μια ιδιαίτερη ποικιλία. Ως συνέπεια αυτού, δεν θα ήθελα να ξεχωρίσω κάποια, αλλά θα ήθελα να σταθώ στο γεγονός ότι όλες είχαν ως κοινή συνιστώσα, όχι κάποιο σημείο-τοπόσημο της περιοχής, αλλά το ανθρώπινο δυναμικό της περιοχής. Υπήρχε σε όλες τις συνεντεύξεις μια ιδιαίτερη αναφορά στους ανθρώπους που επιλέγουνα να ζουν , να εργάζονται ή να επισκέπτονται την περιοχή. Το ανθρώπινο δυναμικό της περιοχής, λοιπόν, είναι το σήμα κατατεθέν της.

   Μαρίνα Τομάρα

   Λέγομαι Μαρίνα Τομαρά και εδώ και έναν χρόνο ζω και πάλι στην Αθήνα, ισορροπώντας ανάμεσα στα καλά και τα κακά της πόλης αυτής. Σπούδασα Διεθνείς και Ευρωπαϊκές Σπουδές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και στη συνέχεια εργάστηκα για λίγο ως δημοσιογράφος, κάτι που με ώθησε να πάω στις Βρυξέλλες για μεταπτυχιακό στη δημοσιογραφία. Έμεινα στην λεγόμενη πρωτεύουσα της Ευρώπης για περίπου τέσσερα χρόνια, όπου μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω πρακτική άσκηση στο Ευρωκοινοβούλιο. Τώρα, εργάζομαι στον τομέα της επικοινωνίας σε ένα πρόγραμμα υποστήριξης ΜΚΟ.

   Η συμμετοχή μου στο Πιθάρι μου υπενθύμισε για ακόμη μια φορά πόσο ωραίο είναι να καταγράφεις ιστορίες, απόψεις και βιώματα διαφορετικών ανθρώπων και με αυτόν τον τρόπο να αισθάνεσαι κι εσύ μέρος μίας ευρύτερης κοινότητας. Περπατώντας στα Εξάρχεια μέσα από τις “διαδρομές” των κατοίκων και των θαμώνων τους, είδα πτυχές της ιστορίας και της ζωής της περιοχής που μου περνούσαν απαρατήρητες έως τωρα. Επίσης, απόλαυσα πολύ τη συνεργασία μου με την Δήμητρα! 🙂

   Αν έπρεπε να διαλέξω μια συνέντευξη θα ήταν αυτή με τον Mohhamed, ο οποίος είναι μετανάστης από το Ιράν και ζει στην Ελλάδα πολλά χρόνια τώρα.

   Ο Mohhamed μας αποκάλυψε μία άλλη πλευρά των Εξαρχείων, αυτή της φιλοξενείας και της ανεκτικότητας που δείχνει η γειτονιά αυτή προς τους μετανάστες ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στα κακώς κείμενα της περιοχής, μέσα από μια πιο ψύχραιμη ματιά σε σχέση με τους περισσότερους κατοίκους ελληνικής καταγωγής. Είχε την ικανότητα να μιλήσει για την περιοχή ως μέλος της, χωρίς όμως να θέλει να κρύψει κάτι. ” Από τότε που έχω έρθει στην Ελλάδα, έρχομαι εδώ για ο,τιδήποτε. Ήρθα για πρώτη φορά αναζητώντας να μάθω ελληνικά, να βρω μία οργάνωση όπου να μπορώ να μάθω τη γλώσσα”, μας λέει. Πήγε στην Τσαμαδού στο Στέκι Μεταναστών και από τότετα Εξάρχεια τον κέρδισαν. Τώρα δουλεύει στο Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες όπου βοηθάει με τη σειρά του μετανάστες να ενταχθούν στην Ελλάδα. “Για εμάς τα Κέντρα Μεταναστών στα Εξάρχεια είναι σημείο αναφοράς”, λέει. Για τον Mohhamed τα Εξάρχεια είναι μια ιδιαίτερη περιοχή, που γρήγορα τον έκανε να αισθάνεται ασφάλεια. ” Έχει μια ιδιομορφία το περιβάλλον εδώ, ο κόσμος είναι έξω, αυτή είναι η μεγάλη διαφορά από τα άλλα μέρη. Είναι μια όμορφη, πολύχρωμη μείξη. Πάντα θα βρω κάποιον φίλο εδώ τριγύρω” και συνεχίζει “η περιοχή σου δίνει μια ευκαιρία να μην έχεις άμυνες, να συζητήσεις, να πεις τη γνώμη σου”.

   Αυτό που τον ενοχλεί είναι η βία, σε έναν τόπο που, όπως πιστεύει, δεν θα έπρεπε να υπάρχει. “Κάποια στιγμή, στα γεγονότα με αφορμή τον θάνατο του Alex, ο καπνός ήταν τόσος πολύς, που δεν μπορούσες να δεις τίποτα, παντού αστυνομικές δυνάμεις, έμοιαζε πραγματικά με κόλαση. Σημεία με φωτιές σε κάδους, σαν σε βομβαρδισμένο τοπίο. Αλλά δεν φοβόμουν ακριβώς, όπου αλλού και να συναντούσα κάτι τέτοιο θα είχα τρομάξει. Γιατί έχω ζήσει και πόλεμο, έχω δει τον πραγματικό πόλεμο, χωρίς έλεος, χωρίς να σου κάνουν πλάκα. Οπότε αν τα συνδέσω όλα αυτά, δεν έχει καμιά σχέση. Εκείνη την ημέρα έβγαλα μια φωτογραφία με ένα παλιό κινητό και κάποιος έτρεξε προς το μέρος μου, “τι κάνεις”; , μου λέει. Μόλις είδε ότι είμαι αλλοδαπός με άφησε”, μας διηγείται γελώντας. “Ενώ μερικές φορές αλλού κινδυνεύεις επειδή είσαι αλλοδαπός, εδώ αυτό σε σώζει!”