του Teacher Tom

(διαβάστε αν θέλετε το πρωτότυπο κείμενο εδώ)

 

Οταν η κόρη μου ήταν τριών, αγόρασα 2 ακριβά εισιτήρια στην πρώτη σειρά για να παρακολουθήσουμε οικογενειακώς μια συναυλία κλασικής μουσικής. Ήμασταν όλοι πολύ ενθουσιασμένοι που θα το κάναμε αυτό, και κυρίως η κόρη μου: δεν έβαζε γλώσσα μέσα της, ούτε καν αφότου ξεκίνησε η συναυλία!

Προσπάθησα, μιλώντας της γλυκά και τρυφερά, να την κάνω να σταματήσει. Δεν κατάφερα τίποτε και, επειδή ντρεπόμουν τον υπόλοιπο κόσμο γύρω, άρχισα να χρησιμοποιώ τις συνηθισμένες απειλές των γονέων: «Αν δεν σταματήσεις να μιλάς, θα φύγουμε».

Δεν δούλεψε ούτε αυτό, οπότε μέσα στην σύγχυση που ένιωθα το γύρισα στον φόβο της τιμωρίας: «Αν δεν σταματήσεις να μιλάς θα φύγουμε και δεν θα μασήσεις τσίχλα για τρεις ημέρες». Εκείνη την εποχή, το να μασάει τσίχλα ήταν η αγαπημένη της συνήθεια.

Τίποτα δεν κατάφερα φυσικά και φύγαμε από την συναυλία άρον-άρον, με μένα να έχω γίνει μπαρούτι. Η κόρη μου αντίθετα, ήταν μέσα στην καλή χαρά. Της είπα λοιπόν: «Αναγκαστήκαμε να φύγαμε από αυτή την συναυλία, για την οποία είχαμε πληρώσει ένα σκασμό λεφτά, γιατί εσύ απλούστατα δεν σταματούσες με τίποτα να μιλάς. Κανείς γύρω δεν μπορούσε να παρακολουθήσει, εξαιτίας σου».

Δεν την είχα ποτέ ως τότε τιμωρήσει, αλλά μέσα στην απειρία μου και στον θυμό μου σκέφτηκα ότι αυτό έπρεπε να κάνω. Της είπα λοιπόν: «Για αυτό που έκανες θα τιμωρηθείς. Σε είχα προειδοποιήσει ότι αν δεν σταματήσεις να μιλάς, δεν θα μασήσεις τσίχλα για τρείς ημέρες. Αυτό θα γίνει, κομμένη η τσίχλα για τρεις ημέρες»

Μόνο όταν το άκουσε αυτό η κόρη μου έδωσε λίγη σημασία σε αυτά που της έλεγα.

«Γιατί;» ρώτησε.
«Επειδή μίλαγες την ώρα της συναυλίας»
«Μα τρεις ημέρες είναι πάρα πολύ»
«Σε είχα προειδοποιήσει ότι θα συμβεί αυτό εάν συνέχιζες να μιλάς»
«Γιατί;»
«Γιατί δεν άφηνες κανένα να παρακολουθήσει την συναυλία»
«Ναι, αλλά μου αρέσει να μασάω τσίχλα»

Η συζήτηση συνέχισε σε αυτό το μοτίβο μέχρι να γυρίσουμε στο σπίτι. Εγώ προσπαθούσα να της εξηγήσω γιατί η πράξη της προκάλεσε την τιμωρία, ενώ αυτή το μόνο για το οποίο μιλούσε ήταν για τις τρείς ημέρες χωρίς τσίχλα. Προφανώς, της ήταν εντελώς αδύνατο να κατανοήσει την σύνδεση των δύο.

Γνωρίζω ότι κατάλαβε γιατί δεν πρέπει να μιλάς σε μια συναυλία και ότι κατάλαβε για ποιο λόγο φύγαμε. Δεν την ενδιέφεραν όμως αυτά, την ενδιέφερε μόνο ότι δεν θα μασήσει τσίχλα για τρεις ημέρες. Σήμερα, ξέρω ότι της ήταν αδύνατο να κατανοήσει γιατί η πράξη της, να μιλάει δηλ. κατά την διάρκεια της συναυλίας, είχε οδηγήσει σε αυτή την εντελώς άσχετη επίπτωση.

Ευτυχώς, ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που στην οικογένεια μας καταφύγαμε στην λύση της τιμωρίας. Εγώ βέβαια έμαθα πολύ καλά το μάθημα μου: δεν αγοράζεις ακριβά εισιτήρια για να πας σε συναυλία με ένα παιδί τριών χρονών! Το να μπορεί να καθίσει ήσυχα για πολύ ώρα στην μπροστινή σειρά της αίθουσας, δεν είναι μια ικανότητα που οφείλει να έχει ένα τρίχρονο.

Επιμείναμε όμως τότε στη εφαρμογή της τιμωρίας, για τρεις ημέρες. Δεν ξέραμε και τι άλλο να κάνουμε. Κάθε περεταίρω συζήτηση που προσπαθήσαμε, πάντοτε κατέληγε στο ερώτημα «γιατί όχι τσίχλα».

Και σίγουρα δεν είναι τυχαίο που ακόμη και σήμερα που είναι 17, η κόρη μου δεν θυμάται τίποτε άλλο γύρω από το επεισόδιο παρά μόνο ότι της επέβαλα τριήμερη τιμωρία…