Το πολλαπλό μας είδωλο! – Τάκης Λουκανίδης (1937-2018)

Για τον Νεοτάκη Λουκανίδη πού έφυγε από κοντά μας πρίν λίγες μέρες, δεν θα αναλωθώ σε βιογραφικά αποτυπώματα ή αποχαιρετιστήριες γαρνιτούρες, γιατί ίσως ήταν πράγματα πού και ο ίδιος δεν ήθελε να τον συνοδεύουν στην μοναχική ζωή του. Γράφει ο Βασίλης Ντούτσης.

Και λέω μοναχική, γιατί δυστυχώς έτσι ήταν το μεγαλύτερο διάστημα της προσωπικής ζωής του, που σημαδεύτηκε από δύο ακροτελεύτια γεγονότα. Το πρώτο ήταν ο αναγκαστικός εγκλεισμός του, και το γαλούχημα του σε ορφανοτροφείο εξαιτίας της δολοφονίας του πατέρα του, τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής, και το δεύτερο ήταν ο άδικος θάνατος του παλικαριού του Γιώργου Λουκανίδη το 1998 σε τροχαίο ατύχημα. Αυτά τα δύο γεγονότα παρά την τεράστια χρονικη απόσταση μεταξύ τους, διαμόρφωσαν έν πολλοίς τον μοναχικό χαρακτήρα του. Αλλά άς σταθούμε κυριώς στα χρόνια του θριάμβου, που τον καταστήσαν τον πληρέστερο Έλληνα ποδοσφαιριστή όλων των εποχών.

Ασφαλώς και ο γραφών ηλικιακά δεν τον πρόλαβε να τον δεί αγωνιζόμενο, αλλά η δημοσιογραφική έρευνα και οι περιγραφές του πατέρα μου, πού ο Τάκης Λουκανίδης αποτελούσε τον αγαπημένο του ποδοσφαιριστή, οδηγούν την γραφή μου, σε ασφαλή μονοπάτια. Ο Τάκης Λουκανίδης βεβαίως δεν μας αυτοσυστήθηκε στον Παναθηναικό. Μέλος της τρομερής ομάδας της Δόξας Δράμας των τελών της δεκαετίας του 50 υπήρξε το πιό πολύτιμο γρανάζι εκείνης της απίθανης ομάδας, πού έφτασε σε τρείς συνεχόμενους τελικούς του Κυπέλλου Ελλάδος,τελικούς πού και τους τρείς η Δόξα τους έχασε από τον Ολυμπιακό του Χέλμη που κυριάρχησε στο ελληνικό ποδόσφαιρο την δεκαετία του 50.

Πάντως αρκετοί ζώντες από εκείνη την ηρωική εποχή του ελληνικού ποδοσφαίρου, σημειώνουν διακριτικά ότι οπωσδήποτε η Δόξα ίσως άξιζε ένα Κύπελλο πού για τους γνωστούς λόγους, ακόμα και εκείνη την εποχή, της το στέρησαν. Το σήριαλ της μεταγραφής του στον Παναθηναικό πάντως ήταν χολυγουντιανή παραγωγή για την εποχή. Την μεταγραφή ο Παναθηναικός την οφείλει αποκλειστικά στον μεγαλύτερο του ποδοσφαρικό παράγοντα, τον Αντώνη Μαντζεβελάκη.Ασφαλώς ο Τάκης κίνεισαι το ενδιαφέρον και των άλλων δύο μεγάλων του ελληνικού ποδοσφαίρου, της άεκ και του ολυμπιακού. Πιο κοντά βρέθηκε η άεκ αλλά να ξέρετε ακόμα και σε εκείνες τις ρομαντικές εποχές, η μηχανορραφία σε μία μεταγραφή ήταν απαραίτητη, προκειμένου να επιτευχθεί ο σκοπός, και ο Τάκης να ντυθεί στα πράσινα.

Έτσι μία περίεργη υπόθεση παρθενίας, πού εμπνεύστηκε ο πανούργος Μαντζεβελάκης, στάθηκε η κύρια αιτία πού ο Λουκανίδης ντύθηκε στα πράσινα. Τί ήταν όμως η υπόθεση παρθενίας. Σύμφωνα με τους νόμους της εποχής, εάν ένας ενήλικος άντρας βρισκόταν με μία ανήλικη παρθένα ήταν υποχρεωμένος να την νυμφευθεί. Ο Τάκης που είχε ήδη αρραβωνιαστεί την μετέπειτα γυναίκα του, απλώς παρασύρθηκε και εβρέθη απλά σε ένα ξενοδοχείο της Αθήνας χωρίς να προβεί σε καμία τέτοια ενέργεια με την κοπέλα, πού του πετάξαν σαν δόλωμα, οι παράγοντες του Παναθηναικού, αναγκάστηκε να την νυμφευθεί για ένα χρόνο με το ζόρι, αλλά επειδή δεν ήθελε, ούτε κάν να την βλέπει, αναγκάστηκε να πάει στην Κύπρο και να παίξει ένα χρόνο στο ΑΠΟΕΛ.

Αυτό όμως έδωσε την κατάλληλη ευκαιρία στον Παναθηναικό,να αναγκάσει τους άλλους δύο μεγάλους, να αποσύρουν το ενδιαφέρον τους, και το 1962 με μία πλουσιοπάροχη προσφορά για την εποχή να τον φέρουν στον πρωταθλητή ΠαναθηναΪκό. Ο Παναθηναικός του Λινοξυλάκη, του Πανάκη και του νεαρού τότε Δομάζου, ήταν μια εξαιρετική ομάδα, που ξεκίναγε την δικιά της αυτοκρατορία. Με τον Λουκανίδη εκείνος ο Παναθηναϊκός έγινε μία από τις μεγαλύτερες ομάδες όλων των εποχών του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μαζί του ο Παναθηναϊκός έγινε η ομάδα πού ώς και σήμερα κατέκτησε το μοναδικό αήττητο πρωτάθλημα της ιστορίας του ελληνικού ποδοσφαίρου. Προσωπικά δεν θα σταθώ στο τετριμμένο που αναφέρουν όλοι αυτές τις μέρες, ότι έχει παίξει σε όλες τις θέσεις ακόμα και τερματοφύλακας. Βεβαίως και το εχει κάνει σε κάποιες έκτακτες περιπτώσεις.

Ο Λουκανίδης βασικά ήταν παίκτης πού έπαιζε στον χώρο του κέντρου. Ο Δομάζος έγινε ό,τι έγινε όταν πέρασε από πίσω του στο κέντρο ο Τάκης Λουκανίδης και αυτό είναι κάτι πού το ξέρει καλά και ο ίδιος ο στρατηγός. Ο Λουκανίδης ήταν πρωτίστως ένας προφήτης του ποδοσφαίρου, με την έννοια ότι έπαιξε νωρίτερα το ποδόσφαιρο στο κέντρο πού έπαιξαν αργότερα οι μάγοι του κέντρου του Άγιαξ μετά την δεκαετία του 70. Κανείς μέχρι τότε σε όλη της Ευρώπη δεν έπαιζε σαν εκείνον ελεύθερα τόσο καλά στο χώρο του κέντρου σαν εκείνον. Είναι κάτι πού έπαιξε πολλά χρόνια αργότερα ο Μπάρι Χουλσόφ στον μεγάλο άγιαξ. Αυτή είναι η δική μου ποδοσφαιρική κατάθεση για τον μεγάλο Λουκανίδη. Δυστυχώς και αυτή είναι μία μεγάλη απορροία που θα μου μείνει γιατί δεν πρόλαβα να του πάρω συνέντευξη, είναι εάν δεν έπεφτε θύμα της μεγάλης ανανέωσης του Παναθηναικού το 1967, που του στέρησε την θέση στην ομάδα, μήπως το 1971 έστω και στα 34 του,εάν ήταν στον τελικό του Γουέμπλευ, ίσως λέω μήπως ήταν διαφορετική η μοίρα εκείνου του τελικού;

Μήπως ήταν πού θα κράταγε το φοβερό κέντρο του άγιαξ και θα έδινε την δυνατότητα στον Δομάζο να κινηθεί λίγο πιό επιθετικά; Ερωτήματα πού ίσως δεν απαντηθούν ποτέ !Το κύκνειο άσμα του Τάκαρου δόθηκε το 1970 στον ημιτελικό αγώνα του Κυπέλλου Ελλάδας μεταξύ Ολυμπιακού-‘Αρη όταν μόνος του κυριολεκτικά μέσα στο στάδιο Καραισκάκη απέκλεισε τον τελικό, όντας μοναδικός σκόρερ και παρόλο ότι δεν έπαιξε στον τελικό κόντρα στον Πάοκ, ουσιαστικά ήταν εκείνος πού χάρισε το Κύπελλο στους θεσσαλονικείς!!Καλό ταξίδι Τάκαρε! Έστω και με καθυστέρηση από πλευράς μου!